Ik zat op een terrasje in de zon. Dat kan nu weer. Ik ben Marokkaanse en moslima. Ik zat daar op het terras, zonder hoofddoek, in een fleurige zomerjurk te genieten van een witte wijn. Tot ik werd lastiggevallen door twee mannen, die mij aanspraken op mijn kleding: “He meisje, waarom draag je geen hoofddoek? Waarom draag je uitdagende kleding? Dat is niet hoe een moslima zich hoort te gedragen. Je bent een schande voor je familie.”
Andere mensen gingen zich er ook mee bemoeien: medestanders en tegenstanders. Er vlogen vele dreigementen over dat zonnige terras. En er volgden ook steunbetuigingen. Dat ik toch zeker zelf wel mocht weten hoe ik me wilde kleden, wat ik wilde drinken en wat ik wilde geloven.
Het is belangrijk dat omstanders zich uitspreken als er dreigementen vallen die discriminerend zijn. En ja, ik ben wie ik ben, ik kleed mij zoals ik dat zelf goed vind, en ik ben moslima. Dat kan prima samengaan. Tolerantie en verdraagzaamheid zijn heel belangrijk voor mij, om me thuis te kunnen voelen in dit land, zowel met als zonder mijn familie.